Sonunda geldik evimize. Yorucu, olayli, islak (!) gecen bir yolculuktan sonra cok sukur sag salim vardik (1 kangal sucuk disinda:)) Zavallimi gecirmediler. Gelir gelmez kendimizi iftar sofralarinda bulduk. Davetler falan derken 2 haftayi geride biraktik bile.
Zumracim da bu zaman zarfinda 2.5unu doldurdu 3'e dogru yol almaya basladi. Dilimiz gittikce aciliyor cok sukur, Turkiye bize yaradi. Hala soyleyemedigi birkac harf olsa da mesela k, z, r (sansa bak ismi de z ile basliyor:) bircok kelimeyi teleffuz etmmeye basladi. Yani artik derdini epey anlatabiliyor. Ornegin mutfaga gelip anne uzum istiyom diyebiliyor. Ya da baba pisir (misir) bitti pisir al:) Burasi benim odam vs vs.
Artik soylediklerimizle ikna olmaya baslamasi cok hosuma gidiyor. Mesela gecen marketteyken bir sey gordu, isteyecekti ilk once sonra bizim evde var anne, evde var dedi bana. Yine bir seyin yakabilecegini, elini kesebilecegini filan az cok anlamaya basladi. Yani sanirim 3'e dogru giderken hayatimiz insallah daha kolay olacak diye umut ediyorum.
Ama diger yandan tam anlamiyla kendi basina yetecek bir cocuk mu deseniz hayir tabi ki, henuz degil. Yani su an tam sinirda gibi, bazen bakiyorsunuz buyuk bir cocuk gibi davraniyor bazen de tam bir bebek gibi. Yine gozunuzun ustunde olmasi gerekiyor her daim. Ama ben ne olursa olsun bu anlamda zor donemi astigimiza inaniyorum. Yani dagin tepesine vardik galiba, gerisi yokus asagi:))
