Topitopum 20 ayini dolduruyor

Gunler hizla ilerliyor hele de yogunluk oldugunda saatlerin hizina yetisemiyorum. Bu donemin bizim icin herhalde en onemli ozelligi Zumranin inanilmaz boyutlara ulasan baba duskunlugu! Sabah baba diye kalkip aksam baba diye yatiyor. Bu aralar esim yogunlugu yuzunden bizimle az vakit gecirebiliyor dolayisiyla Zumra da babasini cok ozluyor. Bazi zamanlar da ben butun gun pestilim cikmis bir vaziyette finish line i tam cektigim anda o ana kadar onu cok ozlemis olan baba eve geldiginde ona cok iyi davrandigindan ben "kotu anne" modunda kaliyorum:(( Tabi esim bu konuda dengeli davranmaya ve beni o pozisyonda birakmamaya calissa da bazen kacinilmaz oluyor. Ne kadar daha kucucuk bir cocuk oldugunu dusunsem de bazen bu durum beni uzmuyor degil. Cevremden duydugum kadariyla boyle bu durumla epey bir kisi karsilasmis. Hatta bir ablanin anlattiklarina gore kizlari ona o kadar kotu davraniyorlarmis ki babasinin yanina oturtmuyorlar, oturursa yuzunu tirmakliyorlarmis. Allaha sukur bizdeki olay bu boyutta degil.

Iste boylee, annelik ve babalik cok farkli bir surec...Bir suru imtihandan geciyorsunuz. Her kosulda sinirsiz, karsiliksiz sevgi gostermek ancak anne-babanin yapabilecegi bir sey gercekten. Cocuk buyudukce sorumluluk aslinda daha da buyuyor cunku artik olay sadece altini temizleyip karnini doyurmaktan cok ote bir hal aliyor. Velhasil anne olmak dunyanin en guzel zorlugu:)

2 yas sendromu nedir, nasil davranmak gerekir?

Bu donem aslinda cocugun aileden ozellikle anneden bagimsizligini ilan ettigi doneme denk gelir. Cunku buyuk bir olasilikla bu donem itibariyle emzirme donemi sona ermistir ve artik cocugun kendi kararlari olusmaya baslamistir. Hatirlarsaniz benligimiz olusuyor diye bir yazi yazmistim. Yani yaklasik 1.5 yastan itibaren cocugumuz elinin yettigi kadariyla bazi kararlari kendi almak istiyor. Mesela o yiyecegi degil de bunu yemek, o kiyafeti degil de bunu giymek, ya da o cizgi filmi degil de bunu izlemek gibi...Iste 2 yas sendromu bu karar verme isteginin biraz daha sivrileserek cocuk ve ebeveyn arasinda kucuk de olsa catismalar cikmasi hali. Bunun yer yer kendini inatlasmalar, mizmizlanmalar hatta hatta bitmek bilmeyen aglama seanslari olarak gostermesinden, bu donemin anne baba acisindan zor bir donem olarak ortaya cikmasina neden olmus ve "sendrom" olarak adlandirilmistir. Her ne kadar adi 2 yas sendromu olsa da bazen daha genis bir yas donemini kapsayabiliyormus mesela 18 aydan 36 aya kadar.

Zumracigim daha 2 yasina girmedi henuz 20. ayini bitirmeye hazirlaniyor. Ama yavas yavas bunun sinyallerini vermeye basladi. Aslina bakarsaniz ben bunu kotu bir sey olarak gormuyorum ya da gormemeye calisiyorum. Bunu sadece bir realite olarak kabul etmek gerektigini ve asil onemli olanin bu durumdaki en uygun davranis seklini anne baba olarak ogrenmemiz gerektigini dusunuyorum. Guzel kizim bunun sinyallerini vermeye basladigi andan itibaren surekli bir sey okuyor, dinliyor ve bu donemi her ikimiz acisinda en rahat nasil gecirebiliriz diye kafa yoruyorum. Kafa yoruyorum cunku kucuk yavrumun hayati boyunca nasil davranacaginin ilk ama belki de en onemli temelini bizim ona davranislarimiz belirleyecek. Bu acidan cok buyuk bir sorumluluk aslinda.

Butun ogrendiklerimden ozetle sunlari soyleyebilirim:

1- Tutarli olmak, tutarli olmak, tutarli olmak. Herhalde olayin en carpici ama bir o kadar da en zor kismi bu. Cunku her kosulda tutarli olabilmek zor is. Burdaki kasit hem zaman, hem mekan hem de kisiler arasi tutarlilik. Yani bugun evet dediginize yarin hayir, evde hayir dediginize baska yerde evet, annenin hayir dedigine babanin evet dememesi gibi.

2- Iyi bir sey yaptiginda kesinlikle odullendirmek lazim. Kucuk bir sey bile olsa, aferin sana ne guzel yaptin gibi seyler soylemek, yerine gore alkis, sirtini sivazlamak gibi sosyal odullerin yani sira maddi oduller de buna dahil.

3- Kotu bir sey yapmaya calistiginda ise olabildigince onunla ilgiyi kesmek lazim. Yani her haliyle ilgiyi uzerinde tutmaya calisan cocugumuza gosterdigimiz ilgiyi olabildigince azaltarak yaptigi seyin istedigi amaca hizmet etmedigini gostermek gerekiyormus.

4- Eger ciddi bir aglama krizine giriyorsa bu durumda uzmanlar orayi terk etmeye calisin diyorlar. Bu bana oldukca zor bir sey gibi geldi.

5- Secenek sunmak. Bu bana ilk okudugumda oldukca mantikli gelen bir sey. Cunku cocuk kendi tercihlerini yapmak istedigi icin sizin ona sundugunuz secenekler arasinda tercih yapmasi hem onu hem de sizi memnun edecektir. Mesela seker isteyen bir cocuga, o degil ama elma ve armut var bunlardan hangisini yiyecegine sen karar verebilirsin gibi yaklasimlar.

6- Dikkati baska yone cekmek de uzmanlarin soyledigi bir diger sey amma velakin yas buyudukce gercekten dikkatlerini cekecek onemli bir sey olmadigi surece pek ise yaramadigini gordum bilmem siz ne dersiniz.

Sonuc olarak, henuz daha yolun cok basinda oldugumdan yazdiklarim tecrubeyle sabit seyler degil. Kesinlikle inaniyorum ki yasamak yazmaktan bin kat daha zor. Ama en azindan boyle bir seyin var oldugunu, her cocugun az ya da cok bu surecten gectigini bilmek insanin en azindan icini rahatlatan bir durum. Herkese mutlu huzurlu 2ler, 3 ler 5ler....

Not: Karikaturdeki resimden anlasilacagi uzere 2 yasindaki cocuk hirsizlik gibi bir seyler yapiyor, annesi de 2 dir ne yapsa yeridir der gibi "o zor iki yas doneminde" gibi bir seyler soyluyor:))

Bebek Zaman Kapsulu

Evet yanlis duymadiniz zaman kapsulu:) Yani ileride bebegimizi buyuturken yasadigimiz seyleri hatirlatacak kucuk kucuk seylerin kutusu...Fikir benden cikmadi, izledigim bir videodan geliyor. Yani sanirsam bir Amerika adeti...Biz de genelde bir seyler saklariz ama genelde bu giyecekten oteye gitmez. Bu ise bebegin kucuklerini saklamaktan ote bir sey...Onemli olan size bir seyler hatirlatmasi. Mesela izledigim yerde bir kapi kolu konmustu cunku birgun bebek banyoda kendini iceri kitlemis ve babasi da onu bir an once cikarabilmek icin kapi kolunu sokmus. Iste bunun gibi bir aniyi hatirlatmasi icin kapinin kolunu oylece koymuslardi. Isin ilginci o kutuyu bir de bahcelerine gomuyorlar. Buyuyunce vereceklermis hatta babasi diyor evlenirken vermeyi dusunuyorum:)) Bilmiyorum bu kadari abarti olabilir ama fikir temelde benim hosuma gitti...Her gun bir suru ani yasaniyor kucuk yuvamizda,,, bazilari sadece ucumuzun arasinda:)) Bunlari ileride gorsel ornekleriyle yad etmek cok hos olsa gerek:)) Tabii benim bu yazilarim da bizim icin aslinda kocaman bir zaman kapsulu...Simdiden bile eski yazilarimi okudugumda icim bir tuhaf oluyor...Canim kizim birgun buyuyecek insallah beraber okuyacagiz bunlari...